Afscheid Alfons Calders

Met het plotse overlijden van Alfons Calders moet de Belgische industrie afscheid nemen van een icoon en een van haar grootste pleitbezorgers. Uit zijn werk als hoofdredacteur, journalist en consultant sprak niet alleen een groot engagement, maar ook het talent om mensen in de industrie en daarbuiten te boeien en te inspireren met verhalen over innovatie en ingeniositeit.

Toen ik zelf in 2003 bij het toenmalige Technisch Management aan de slag ging, was het best wel indrukwekkend om voor de grote Alfons Calders te gaan werken. Fons was een monument in de vakpers. Iemand die de lat bijzonder hoog legde.

Wie teksten van Fons gelezen heeft, en dat hebben we allemaal, werd meteen meegenomen in de boeiende wereld van technologie, automatisering en productietechniek. Op een unieke en onnavolgbare manier gaf hij de lezer de kans om “over het muurtje te kijken”, van de ateliers van kleine KMO's tot de grote productievestigingen van internationale groepen.

Technologie was voor Fons in de eerste plaats mensenwerk – het werk van ingenieurs die zichzelf voortdurend overtreffen om producten en productieprocessen performanter en efficiënter te maken. Fons was van mening dat deze mensen, die het dag na de dag op de productievloer waarmaken, niet altijd de erkenning krijgen die ze verdienen. In zijn artikels vertelde hij hun verhaal en prees hij hun prestaties.

De rol van die ingenieurs lag Fons nauw aan het hart. Vandaar ook zijn engagement in de ingenieursverenigingen en zijn pleidooien voor een opwaardering van technische richtingen in het onderwijs. In zijn editorialen en in persoonlijke gesprekken mocht hij graag uitweiden over deze thema’s. Zijn sterk gefundeerde inzichten en uitgesproken opvattingen waren het gevolg van een grote openheid en luisterbereidheid. Ze maken dat Fons in de industrie alom gekend is en enorm geapprecieerd wordt.

Het was dan ook met knikkende knieën dat ik in 2003 bij de grote Alfons Calders aan de slag ging. Maar op de een of andere manier ging het allemaal vanzelf. Fons nam me mee op een aantal interviews, leerde me dat communicatie meer over luisteren dan over schrijven gaat en moedigde me aan door net die dingen uit mijn teksten aan te halen die hij zelf heel goed vond. Van heel dichtbij mocht ik ervaren hoe Fons er in slaagde om mensen te boeien en te inspireren.

Maar weet je wat vreemd is, Fons? Die knikkende knieën zijn terug. Want het moment is gekomen om je te bedanken, en zoals je zelf altijd zei, dat zijn van die dingen waar wij, ingenieurs, niet goed in zijn. Dus maken we snel een grapje, of relativeren we het allemaal. En jij wilde net dat ingenieurs dat niet zouden doen. Daarom ook dat je hun verhalen vertelde in je artikels en hen aanmoedigde om er meer mee naar buiten te komen.

Dus vooruit dan maar, beste Fons. Bedankt voor alles. Het is een voorrecht geweest je te kennen en voor jou en je tijdschrift te mogen werken.

We wensen je familie en vele vrienden alle sterkte toe.

De mooie herinneringen hebben ze al.

© Productivity.be, 05/02/2017, Tekst: Erwin Vanvuchelen, Foto: Roularta